Ontspannen leunt de man achterover. Op zijn televisie buigen de acteurs van CSI: Miami zich over een nieuwe misdaad. Zijn ogen glijden even af naar zijn telefoon, maar als snel zijn de ogen weer gericht op de misdaadserie. Er staan drie mensen in zijn tuin. Een zaklamp die normaal gesproken naarstig op zoek zou zijn naar waardevolle spullen, blijft nu met verbazing hangen op de stoel waarin de man zit. Hoe kan deze man niet door hebben dat achter hem een nieuwe aflevering van CSI afspeelt?
Het is 22.00 uur als Gerwin Ouwehand in zijn uniform aan de Kleipettenlaan in Rijnsburg staat. De wijkagent wordt vergezeld door vijf buurtbewoners die de Buurtwhatsappgroep beheren. In die Whatsappgroep waarschuwen de bewoners elkaar voor criminele activiteiten en verdachte omstandigheden. De laatste instructies worden uitgelegd bij het uitdelen van de ‘witte voetjes’. ‘Als er problemen zijn, dan bel je mij.’
Witte voetjes: Een actie waar de politie onaangekondigd langs woningen gaat en kijkt of er makkelijk zou kunnen worden ingebroken. Bijvoorbeeld omdat deuren of ramen van woningen of bergingen openstaan of niet afgesloten zijn. In dat geval laten ze ‘wit voetje’ achter: een papieren flyer in de vorm van een schoenafdruk. Op de flyer staat de tekst: “Deze schoenafdruk had van een inbreker kunnen zijn”.
De groep splitst zich op en trekt de wijken Frederiksoord en Kleipetten in. Criminelen weten deze wijken in Rijnsburg feilloos te vinden. De afgelopen maand werden er meerdere diefstallen gemeld. Sieraden, fietsen en geld werden onopgemerkt de wijk uit gesmokkeld. ‘De dieven weten dat hier veel te halen valt’, vertelt Ouwehand. ‘We zitten hier ook vrij dichtbij een snelweg en dat zijn uitvalswegen die criminelen heel vaak opzoeken. Ze zijn dan snel weg en verdwijnen in de menigte. Zo verdwijnen ze bij ons snel op de radar.’
Buurtbewoner Jan Dirk duikt de wijk in gewapend met de witte voetjes. Hij raakt de voetjes al snel kwijt. De ene na de andere poort wordt geopend en fietsen staan met sleutel en al klaar om meegenomen te worden. ‘Ik had als dief flink kunnen toeslaan vanavond.’ In het begin worden er nog luchtig grapje gemaakt, maar de grappen verdwijnen bij iedere schuur die opengaat. Het is schokkend op hoeveel plekken ze binnenkomen.
In huis brandt licht en bewoners zitten voor de televisie of lopen nietsvermoedend in de keuken. Ouwehand schijnt met zijn zaklamp naar binnen en in de tuin kijken we met vier mensen toe hoe gezellig de mensen met een bakje thee zitten. De wijkagent schuift een glazen pui opzij en duwt het gordijntje weg. Er klinkt een klein gilletje. De bewoners schrikken van de agent die ineens naast hun staat. ‘Had u niet even kunnen aanbellen?’
Ouwehand is extra streng op de huizen waar onlangs nog is ingebroken. Ook daar rammelt de beveiliging. Bewoners worden geconfronteerd met hun eigen fiets die ineens samen met de agent voor hun neus staat.
In de buurtwhatsappgroep is het stil. Niemand slaat alarm. Niemand die een verdachte situatie bij de politie meldt.
‘Schrikbarend’, geeft Ouwehand als conclusie van deze avond. Hij hoop dat deze actie voor meer bewustwording zorgt.